Kolejnym, istotnie uderzającym w wolność gospodarczą i narażającym nas na konflikt z organami europejskimi przykładem nadregulacji jest implementacja Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 roku (tzw. Dyrektywy ATAD) mającej na celu przeciwdziałanie unikaniu opodatkowaniu, a w zaproponowanych przez Ministerstwo Finansów przepisach zakładającej rozszerzenie wymaganego przez dyrektywę podatku od niezrealizowanych jeszcze zysków kapitałowych, tzw. exit tax dla osób prawnych także na osoby fizyczne.
1. Przedmiotowa Dyrektywa wskazuje, że konieczne jest ustanowienie przepisów przeciwdziałających erozji baz podatkowych na rynku wewnętrznym i przenoszeniu zysków poza obszar rynku wewnętrznego, tym niemniej dotyczy tylko osób prawnych, nie nakłada obowiązku objęcia exit tax osób fizycznych.
2. Ministerstwo Finansów przygotowało obszerny projekt ustawy nowelizującej ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych. Jedną z proponowanych zmian jest wdrożenie do polskiego porządku prawnego instytucji tzw. exit tax, tj. opodatkowania nierealizowanych jeszcze zysków kapitałowych, w związku z przeniesieniem przez podatnika aktywów jego przedsiębiorstwa lub rezydencji podatkowej do innego państwa.
3. Obowiązek wprowadzenia ww. instytucji prawnej do systemów podatku dochodowego państw członkowskich Unii Europejskiej wynika z regulacji Dyrektywy ATAD przeciw unikaniu opodatkowania. Wynikający z tej Dyrektywy termin implementacji powyższych rozwiązań to 1 stycznia 2020 r., rząd polski planuje jego wprowadzenie już od 2019 roku. Różny jest także zakres zmian wymaganych przez UE, a propozycji Min. Finansów. Ministerstwo Finansów bardzo rozszerzająco potraktowało wytyczne
Dyrektywy ATAD i zamierza objąć nowym podatkiem także osoby fizyczne, podczas gdy Dyrektywa mówi wyłącznie o osobach prawnych. Opodatkowanie osób fizycznych może zostać uznane jako naruszenie unijnej zasady swobody przepływu osób i kapitału.
4. Kolejnym istotnym mankamentem projektu jest nakaz natychmiastowej zapłaty podatku, nawet w ciągu 7 dni od zaistnienia zmiany rezydencji podatkowej na podstawie wyceny aktywów. Powoduje to, iż opodatkowaniu podlegać będzie teoretyczny i potencjalny zysk. Prowadzić to będzie do sytuacji, w której zapłacić trzeba będzie podatek od zysku, nawet jeśli finalnie dane aktywa wygenerują stratę.
5. Tymczasem sama Dyrektywa zakłada, że podatnicy powinni mieć prawo niezwłocznie zapłacić wskazaną kwotę podatku od niezrealizowanych zysków kapitałowych albo odroczyć płatność kwoty podatku, płacąc ją w ratach przez okres kilku lat, ewentualnie z naliczeniem odsetek i po przedstawieniu gwarancji. (opcja odroczenia tylko w przypadku przenosin w ramach UE/EOG).
6. Jest to także złamanie zasad Konstytucji Biznesu, która mówi wprost, iż „prawodawca nie powinien wprowadzać regulacji ponad to, co jest konieczne do prawidłowego wdrożenia prawa unijnego czy (...) nakładać na przedsiębiorców dodatkowych obowiązków ani rozwiązań surowszych niż wymaga tego prawo, które podlega implementacji”.
7. Trzeba zwrócić uwagę na fakt, iż opodatkowanie osób fizycznych może zostać uznane jako naruszenie unijnej zasady swobody przepływu osób i kapitału, a co za tym idzie interwencje organów Unii Europejskiej oraz Trybunału Sprawiedliwości UE. Obłożenie podatkiem od hipotetycznych zysków osób fizycznych zmieniających rezydencję podatkową w ramach obszaru rynku wewnętrznego UE było kilkakrotnie kwestionowane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. TSUE stoi na stanowisku, że taki podatek może być naruszeniem podstawowych praw gwarantowanych w ramach UE: swobody przepływu ludzi i kapitału. Dlatego niektóre kraje – jak Francja - rozważają rezygnację z opodatkowania w tym zakresie osób fizycznych.
8. Dotychczasowe orzecznictwo TSUE stanowi, że państwa członkowskie mogą opodatkować niezrealizowane zyski na moment wyprowadzki/zmiany siedziby (exit tax), natomiast niedopuszczalne jest wyłącznie natychmiastowe opodatkowanie, (jako nieproporcjonalne i naruszające określone swobody)1.
9. Trybunał wskazuje także, że państwa członkowskie powinny zapewnić podatnikom alternatywne rozwiązanie pozwalające na odroczenie opodatkowania (z możliwością naliczania odsetek lub koniecznością przedstawienia stosownego zabezpieczenia). Ponadto państwa członkowskie mogą zaoferować odroczenie opodatkowania do czasu realizacji zysków a także dopuszczalne jest rozłożenie płatności podatku na raty (5 lat). Co więcej wprowadzenie takiej opcji może zostać uznane za wystarczającą formę odroczenia opodatkowania (nawet jeśli podatek miałby być nakładany przed realizacją zysków).
1 Wyrok TSUE z dnia 13 listopada 2017 r., C-646/15
10. Ponadto planowana regulacja będzie mieć znaczący i negatywny wpływ funkcjonowanie polskiej gospodarki w ramach UE a także może istotnie naruszać swobodę gospodarowania.
11. Projekt ustawy za podstawę opodatkowania przyjmuje hipotetyczne zyski. Może to prowadzić do konieczności zapłaty podatku od zysku, którego w ostatecznym rozrachunku podatnik nie odnotuje. Sytuacje takie mogą być częste w przypadku akcji spółek giełdowych: zapłata podatku od niezrealizowanych zysków wymagana jest w momencie zmiany rezydencji podatkowej, w którym to czasie podatnik odnotowywał – czysto wirtualny – zysk na posiadanych akcjach, a zbycie akcji nastąpiło w terminie późniejszym po cenie niższej od zakupu. Finalnie opodatkowaniu od zysku poddane zostały aktywa, które dla podatnika wygenerowały stratę. Wprowadzenie takiego obciążenia podatkowego nie jest zgodne z celami Dyrektywy ATAD mającej na celu walkę z unikaniem opodatkowania.
12. Warto zauważyć, że kraje posiadające już regulacje podatkowe mające na celu walkę z unikaniem opodatkowania (określane często jako exit tax), wobec osób fizycznych nie stosują opodatkowania hipotetycznych zysków, a podstawą jego naliczenia są realnie osiągnięte przez podatnika zyski kapitałowe. Sytuacja taka ma miejsce np. we Francji, Hiszpanii oraz Holandii. W każdym z tych reżimów podatkowych ma miejsce odroczenie do czasu faktycznego spieniężenia aktywów i odnotowania zysku. We Francji podatek jest płacony o ile zbycie aktywów nastąpi w ciągu 15 lat (po tym czasie brak podatku), w Hiszpanii podatek jest płacony o ile zbycie aktywów nastąpi w ciągu 10 lat (po tym czasie brak podatku), natomiast w Holandii odroczenie jest bezterminowe – do czasu realizacji zysku.
13. W kontekście powyższego, w planowanej regulacji warto uwzględnić sytuację, w której posiadacz znacznych aktywów, np. w postaci akcji lub udziałów założonej przez siebie firmy, będzie zobowiązany do uiszczenia podatku od dochodu z niezrealizowanych zysków, a nie będzie dysponował odpowiednią kwotą w gotówce, gdyż jego majątek stanowić będzie firma. W takich okolicznościach właściciel może być zmuszony do zbycia części akcji w celu opłacenia należnego podatku, co może być problematyczne ze względu brak płynności tych aktywów na giełdzie lub rynku kapitałowym (ponadto może on nie być zainteresowany zbyciem, a w efekcie osiągnięciem zysku). Jednocześnie sytuacja taka nie będzie miała nic wspólnego z walką z unikaniem opodatkowania.
14. Za szczególnie istotny należy uznać fakt, iż wprowadzenie obciążeń podatkowych w formie zaproponowanej w projekcie będzie mieć negatywny wpływ na działalność polskich przedsiębiorstw prowadzących lub planujących ekspansję na rynki zagraniczne. W myśl znowelizowanych przepisów opodatkowane zostaną podmioty przenoszące składniki majątku za granicę w celu międzynarodowego rozwoju. Podatek – w zamiarze ustawodawcy mający przeciwdziałać unikaniu opodatkowania - będzie zobowiązane zapłacić każde przedsiębiorstwo, które zechce wprowadzać nowe rozwiązania technologiczne wypracowane w kraju na innych niż Polska rynkach. Taką legislację należy uznać za sprzeczną z intencjami Dyrektywy ATAD oraz niekorzystną dla rozwoju polskiej gospodarki poprzez osłabienie pozycji konkurencyjnej polskich przedsiębiorców na rynkach zagranicznych.
15. Ustawa zbędnie kryminalizuje zmianę rezydencji podatkowej, oparta jest na przesłance, że każda taka zmiana spowodowana jest chęcią uniknięcia podatków. W
szczególności przy osobach fizycznych, (jeśli ich też dotyczyłby podatek) powinno badać się przyczyny i charakter wyjazdu, gdyż przyczyn do zmiany rezydencji może być wiele np. praca, dołączenie do rodziny za granicą. Dlatego planowany podatek powinien obowiązywać tylko wtedy, gdy dane państwo bezpowrotnie utraci możliwość opodatkowania zysków wypracowanych na jego terytorium.
16. Proponowana nowelizacja przepisów podatkowych nie przewiduje rozwiązania na wypadek powrotu podatnika wraz z jego aktywami do Polski. Sytuację taką należałoby wziąć pod uwagę, gdyż w przeciwnym razie naliczony zostanie nieuprawniony podatek – w ostatecznym rozliczeniu ani państwo polskie nie straciło bowiem potencjalnych dochodów, ani działania podatnika nie były próbą unikania opodatkowania.
17. Dyrektywa wskazuje również, iż przepisy krajowe „powinny również zapobiegać tworzeniu nowych przeszkód dla rynku, takich jak podwójne opodatkowanie”2. Obecnie zapisy nowelizacji prawa wprowadzające opodatkowanie od przyszłych zysków prowadzą dokładnie do takiej sytuacji. Podatnik zmieniający rezydencję podatkową najpierw zapłaci podatek od dochodów z niezrealizowanych zysków, a następnie sprzedając te akcje już po zmianie rezydencji i odnotowując zysk, zapłaci podatek dochodowy właściwy w nowym miejscu rezydencji.
18. Instytut zwraca także uwagę na fakt, iż projekt zmian podatkowych, którego częścią jest wprowadzenie exit tax procedowany jest w sposób pospieszny, uniemożliwiający szerokiej, merytorycznej i głębokiej dyskusji, jakiej wymagają tak daleko idące zmiany. Otóż projekt został opublikowany 24 sierpnia. Całość nowelizacji liczy 150 stron i planach rządu wszystkie zmiany miałyby zacząć obowiązywać od stycznia 2019 roku. Oznacza to, że kompleksowa nowelizacja ustaw podatkowych musiałaby zostać ogłoszona najpóźniej do końca listopada tego roku. Zatem Sejm powinien uchwalić odpowiednie zmiany do końca października (w tym czasie zaplanowano zaledwie trzy plenarne posiedzenia Sejmu). Tak rewolucyjnych zmian w systemie podatkowym wprowadzanych w tak szybkim tempie - zaledwie dwa miesiące - jeszcze w Polsce nie było i może to skutkować błędami legislacyjnymi oraz chaosem związanym z implementacją nowych przepisów prowadzącym do podważenia zaufania do przewidywalności polskiego systemu podatkowego.
19. Dlatego w niniejszym stanowisku Instytut wskazuje na następujące rekomendacje
przedmiotowego projektu:
a) Rezygnacja z objęcia przedmiotowym projektem podatku exit tax osób fizycznych, jako ewidentnej nadregulacji – niewymaganej Dyrektywą, sprzecznej z jej intencjami jak też naruszającej fundamentalne swobody przepływu ludzi i kapitałów wewnątrz UE.
b) Wprowadzenie możliwości, jaką daje Dyrektywa, tj. odroczenia płatności kwoty podatku, płacenia jej w ratach przez okres kilku lat, ewentualnie z naliczeniem odsetek i po przedstawieniu gwarancji (opcja odroczenia tylko w przypadku przenosin w ramach UE/EOG)3.
c)
Rezygnacja z pospiesznego wprowadzania podatku od początku 2019 roku i wprowadzenie go w terminie wymaganym Dyrektywą (tj. od 2020), przy
2 Punkt 5, Dyrektywa Rady (UE) 2016/1164, 12.07.2016. 3 Punkt 10, Dyrektywa Rady (UE) 2016/1164, 12.07.2016.
