piątek, marzec 29, 2024
Follow Us
×

Ostrzeżenie

JFolder::pliki: Ścieżka nie jest folderem. Ścieżka: /home/kur365/domains/kurier365.pl/public_html/images/5183.
×

Uwaga

There was a problem rendering your image gallery. Please make sure that the folder you are using in the Simple Image Gallery Pro plugin tags exists and contains valid image files. The plugin could not locate the folder: images/5183
wtorek, 01 listopad 2011 15:43

Dzień Zmarłych po meksykańsku Wyróżniony

Napisane przez
Oceń ten artykuł
(0 głosów)
Kiedy my w zadumie wspominamy Wszystkich Świętych i obchodzimy Zaduszki, Meksykanie radośnie świętują Día de los Muertos, czyli Dzień Zmarłych.

Día de los Muertos to najstarsze meksykańskie święto religijno-etniczne. Pochodzi sprzed 3000 lat, ze zwyczajów ludów prekolumbijskich Ameryki Środkowej. Początkowo polegało na wystawianiu czaszek poległych podczas rytuałów symbolizujących życie i śmierć. W XVI w. pod wpływem konkwistadorów hiszpańskich stało się mieszanką ludowego zwyczaju i katolickich świąt. Obecnie ulega coraz silniejszym wpływom anglosaskiego Halloween.

Obchodzone jest 1 i 2 listopada w powiązaniu z katolickimi świętami Wszystkich Świętych (Todos los Santos) i Zaduszek (Día de los Fieles Difuntos). Podobnie jak te święta ma na celu czczenie życia pozagrobowego zmarłych i więzi rodzinnych. W przeciwieństwie do smutnej refleksji, jaka towarzyszy katolikom, Día de los Muertos ma formę wesołej zabawy. W tradycji meksykańskiej, Dzień Zmarłych jest radosną okazją, bowiem zmarli nadal egzystują, a ich dusze cieszą się w towarzystwie swoich świętujących rodzin.

Jednym z elementów święta są czaszeczki (calaveritas), zwane również pod nazwą
"rymowanek" (rimas). Są to krótkie (zazwyczaj czterowierszowe) satyryczne skecze o ludzkich czaszkach żyjących osób, którym śmierć prawi rymowanki zza grobu, lub ryciny (litografie) czaszek, wykwintnie poprzebieranych ludzkich szkieletów, personifikacji śmierci.

Innymi symbolami Día de los Muertos są:
·Ludzkie czaszki zrobione z cukru (calaveras de dulce), często doprawione tequillą, czekoladą czy szarłatem wyniosłym (spożywczym), opatrzone imionami zmarłych albo dla żartu imionami osób nadal żyjących. Są spożywane przez rodzinę i przyjaciół.
·Chleb zmarłych (pan de muerto) jest specjalnym wypiekiem ze słodkiego ciasta z jajkiem, o przeróżnym kształcie, od prostych, zaokrąglonych bułek do czaszkopodobnych, poprzez figurki zajączków z piszczelami, pokrytych lukrem.
·Kwiaty służące do dekoracji grobów 1 i 2 listopada, np. wieńce z róż, słoneczników, jak i innych. Najważniejszym jest rodzima meksykańska aksamitka wzniesiona, hodowana przez prekolumbijskich Azteków, zwana w Meksyku Kwiatem Zmarłych (Flor de Muertos). Aksamitce tej przypisuje się moc wzywania i prowadzenia dusz osób zmarłych do ołtarzy ku ich czci.
·Ołtarze ku czci zmarłych i pielgrzymki cmentarne. Wg tradycji, dusze dzieci powracają na cmentarze podczas odwiedzin wykonanych przez ich rodziny pierwszego listopada, a dusze dorosłych – drugiego. W przypadku niemożności złożenia odwiedzin u grobu, z powodu jego braku, czy z powodu przemieszczenia się rodziny z dala od rodzinnego cmentarza, wznosi się ołtarze w domach o specyficznym i detalicznym składzie rytualnych ofiar (ofrenda, w liczbie mnogiej ofrendas). Są to m.in. przygotowane potrawy, chleb zmarłych, szklanki z wodą, a dla dusz dorosłych zmarłych – butelki z mezcalem, tequilą, pulque czy atole (gorącym napojem opartym na skrobi kukurydzianej, często czekoladowym), cygara; natomiast, dla dusz dzieci – nawet zabawki. Zestaw ofrendas jest umieszczany przy portretach zmarłych, otoczonych zapalonymi woskowymi świeczkami zwanymi veladora (w liczbie mnogiej veladoras).

{jumi [*6]}

Día de los Muertos to najstarsze meksykańskie święto religijno-etniczne. Pochodzi sprzed 3000 lat, ze zwyczajów ludów prekolumbijskich Ameryki Środkowej. Początkowo polegało na wystawianiu czaszek poległych podczas rytuałów symbolizujących życie i śmierć. W XVI w. pod wpływem konkwistadorów hiszpańskich stało się mieszanką ludowego zwyczaju i katolickich świąt. Obecnie ulega coraz silniejszym wpływom anglosaskiego Halloween.

Obchodzone jest 1 i 2 listopada w powiązaniu z katolickimi świętami Wszystkich Świętych (Todos los Santos) i Zaduszek (Día de los Fieles Difuntos). Podobnie jak te święta ma na celu czczenie życia pozagrobowego zmarłych i więzi rodzinnych. W przeciwieństwie do smutnej refleksji, jaka towarzyszy katolikom, Día de los Muertos ma formę wesołej zabawy. W tradycji meksykańskiej, Dzień Zmarłych jest radosną okazją, bowiem zmarli nadal egzystują, a ich dusze cieszą się w towarzystwie swoich świętujących rodzin.

Jednym z elementów święta są czaszeczki (calaveritas), zwane również pod nazwą
"rymowanek" (rimas). Są to krótkie (zazwyczaj czterowierszowe) satyryczne skecze o ludzkich czaszkach żyjących osób, którym śmierć prawi rymowanki zza grobu, lub ryciny (litografie) czaszek, wykwintnie poprzebieranych ludzkich szkieletów, personifikacji śmierci.

Innymi symbolami Día de los Muertos są:
·Ludzkie czaszki zrobione z cukru (calaveras de dulce), często doprawione tequillą, czekoladą czy szarłatem wyniosłym (spożywczym), opatrzone imionami zmarłych albo dla żartu imionami osób nadal żyjących. Są spożywane przez rodzinę i przyjaciół.
·Chleb zmarłych (pan de muerto) jest specjalnym wypiekiem ze słodkiego ciasta z jajkiem, o przeróżnym kształcie, od prostych, zaokrąglonych bułek do czaszkopodobnych, poprzez figurki zajączków z piszczelami, pokrytych lukrem.
·Kwiaty służące do dekoracji grobów 1 i 2 listopada, np. wieńce z róż, słoneczników, jak i innych. Najważniejszym jest rodzima meksykańska aksamitka wzniesiona, hodowana przez prekolumbijskich Azteków, zwana w Meksyku Kwiatem Zmarłych (Flor de Muertos). Aksamitce tej przypisuje się moc wzywania i prowadzenia dusz osób zmarłych do ołtarzy ku ich czci.
·Ołtarze ku czci zmarłych i pielgrzymki cmentarne. Wg tradycji, dusze dzieci powracają na cmentarze podczas odwiedzin wykonanych przez ich rodziny pierwszego listopada, a dusze dorosłych – drugiego. W przypadku niemożności złożenia odwiedzin u grobu, z powodu jego braku, czy z powodu przemieszczenia się rodziny z dala od rodzinnego cmentarza, wznosi się ołtarze w domach o specyficznym i detalicznym składzie rytualnych ofiar (ofrenda, w liczbie mnogiej ofrendas). Są to m.in. przygotowane potrawy, chleb zmarłych, szklanki z wodą, a dla dusz dorosłych zmarłych – butelki z mezcalem, tequilą, pulque czy atole (gorącym napojem opartym na skrobi kukurydzianej, często czekoladowym), cygara; natomiast, dla dusz dzieci – nawet zabawki. Zestaw ofrendas jest umieszczany przy portretach zmarłych, otoczonych zapalonymi woskowymi świeczkami zwanymi veladora (w liczbie mnogiej veladoras).

{gallery}5183{/gallery}

{jumi [*6]}

Kiedy my w zadumie wspominamy Wszystkich Świętych i obchodzimy Zaduszki, Meksykanie radośnie świętują Día de los Muertos, czyli Dzień Zmarłych.

a