Wszystko zaczęło się w 2000 r., kiedy fundacja im. Alfreda P. Sloana rozpoczęła swój niezwykle ambitny przegląd nieboskłonu. Dzięki zastosowaniu 2,5-metrowego szerokokątnego obiektywu i 120-megapikselowej kamery, naukowcom udało się stworzyć trójwymiarową, barwną mapę dużej porcji widzialnego nieba. Nagrodzona Nagrodą Nobla w 2009 r. technologia matrycy CCD umożliwiła badaczom ustalenie spektrum świetlnego (i, co za tym idzie, również odległości do) ponad 600 galaktyk i kwazarów podczas pojedynczej obserwacji. Wideo poniżej przedstawia około 400 tys. obiektów tego typu – dane z zaledwie dwóch lat mapowania nieba.
Do skompilowania pełnego wideo, badaczom ze Sloan Digital Sky Survey (Cyfrowego Pomiaru Nieba Sloana, SDSS) brakuje ok. miliona galaktyk; planowana data zakończenia projektu to 2014 r.
{jumi [*7]}
