Spisek czy wypadek przy pracy ^Wyróżniony

W ten sposób, rozpoczynając spotkanie, nawiązał do ostatnich czystek personalnych w redakcjach „Rzeczpospolitej” i „Uważam Rze” spowodowanych przez wydawcę i właściciela obu tytułów, Grzegorza Hajdarowicza. Tomasz Wróblewski – mianowany i wyrzucony już przez Hajdarowicza ostatni naczelny „Rz”, stwierdził, że gazety w coraz większym stopniu stały się zakładnikami reklamodawców. Zjawisko to występuje nie tylko w Polsce ale i w większości krajów naszej części Europy. Wróblewski postawił tezę, że postępowanie właściciela „Rz” wobec ostatniej ekipy tej gazety i „Uważam Rze” było jedynie „wypadkiem przy pracy”. - To co się stało jest i pozostanie ewenementem i wypadkiem przy pracy wolnych mediów - zauważył.

Nie zgodził się z nim Lisicki. – Stało się coś znacznie gorszego. W wyniku działań Hajdarowicza wyeliminowano niemal całkowicie konserwatywny odłam naszych mediów. – W dodatku – stwierdził Świetlik – przedstawiciele mediów mainstreamowych, na czele z „przywódcami stada” – Tomaszem Lisem, Katarzyną Kolendą-Zaleską i Kamilem Durczokiem – udzielając publicznie poparcia działaniom Hajdarowicza zaakceptowali w istocie, że redakcje, podobnie jak inne firmy mające przynosić zysk, powinny działać jak zwyczajne „fabryki śrubek”. Zaś dziennikarze potulnymi wykonawcami poleceń wydawcy. W dyskusji z udziałem publiczności stawiano tezę, że doszło do świadomego działania ze strony władz, pragnących wyeliminować – po przeprowadzeniu przed dwoma-trzema laty czystek w telewizji publicznej – resztę nieposłusznych wobec niej dziennikarzy.

Zdaniem wszystkich występujących w debacie byłych redaktorów naczelnych „Rz” w prawidłowo rozwijających się mediach powinny być oddzielone funkcje redaktora naczelnego i wydawcy. Zdaniem Pawła Lisickiego, b. szefa „Rz” i „URz” wydawca odpowiada za biznesową część funkcjonowania gazety, za jej marketing, reklamę, PR oraz markę i wizerunek. Musi zatem zaistnieć silna podstawa ekonomiczna danego tytułu, tak, by można było mówić o jego faktycznej niezależności. Redaktora naczelnego zaś, zajmującego się codziennym redagowaniem pisma, może łączyć z wydawcą troską o jego siłę na rynku. Generalnie jednak obaj zajmują się czymś innym. Wydawcy wolno dobrać odpowiedniego – jego zdaniem – redaktora naczelnego i – ewentualnie – go odwoływać. - Nie powinien jednak decydować o doborze autorów i treści poszczególnych ukazujących się artykułów. Inaczej niezależność pisma znika, a ono samo zamienia się wówczas w rodzaj gazetki promocyjnej, opisującej zalety towarów firmy wydawcy, bądź – gdy jest ona powiązana ze Skarbem Państwa – także interesy władzy aktualnie rządzącej – stwierdzał Lisicki.

Jego poprzednik na stanowisku szefa „Rz”, Piotr Aleksandrowicz, zwrócił uwagę na zasadniczą zmianę jaka zaszła w ostatniej dekadzie w odniesieniu do czytelników gazet. Wcześniej dla nich najważniejsze były publikowane informacje, obecnie ważniejsze dla większości z nich są przekazywane emocje. – Spowodował to m.in. gwałtowny rozwój internetu. To obecnie wprowadza do publikowanych treści silny komponent polityczny i zmienia relacje redakcji z wydawcą. Wymaga się od niej więcej publicystyki i komentarzy – zauważył Aleksandrowicz.

{jumi [*9]}