W pustynnym i równinnym krajobrazie Sahelu amfiteatr w niewielkiej miejscowości El Jem robi niezwykle imponujące wrażenie. Potocznie nazywany koloseum jest nie tylko trzecią co do wielkości tego typu budowlą rzymską na świecie (większy jest tylko amfiteatr w Rzymie oraz w Kapui), ale również najlepiej zachowanym zabytkiem rzymskim w Afryce. Kamienne bloki do jego budowy sprowadzano z znajdujących się na wybrzeżu kamieniołomów odległych o 30 km.
Monumentalna budowla ma kształt elipsy o długości 149 m i szerokości 124 m. Wysoki na 36 metrów obiekt mieścił 30 tys. widzów, którzy przychodzili tu emocjonować się oglądając wyścigi rydwanów, walki gladiatorów oraz krwawe zmagania chrześcijan z lwami.
Ten ogromny, trzykondygnacyjny zabytek robi na turystach oszałamiające wrażenie. Zarówno wtedy, gdy podziwiają z zewnątrz jego wielkość, ale również, gdy zwiedzają go w środku. Możliwość wejścia na arenę i popatrzenia z tej perspektywy na ruiny widowni, zajęcia miejsca na trybunach i wczucia się w rolę rzymskiego widza, a także zwiedzanie podziemnych lochów, w których Rzymianie przed walkami trzymali chrześcijan, gladiatorów i lwy stanowi niezwykłe przeżycie. Turyści zwiedzający amfiteatr dziwią się skąd niegdyś na widowni brało się 30 tys. widzów skoro przylegające do imponującej budowli niepozorne miasteczko zamieszkuje obecnie zaledwie 18 tys. ludzi. Jednak w czasach świetności El Jem jego ludność liczyła 100 tys. mieszkańców i było to drugie co do wielkości miasto po Kartaginie w Afryce Północnej. Po ciężkiej pracy na roli lud oczekiwał igrzysk i aby zapewnić im rozrywkę wybudowano tutejszy amfiteatr.
Koloseum El Jem wzniesiono w latach 230-238. Był to okres rozkwitu El Jem (dawnego punickiego miasta Thysdrus), które po upadku Kartaginy uzyskało status wolnego miasta, a będąc rzymską kolonią stało się jednym z najbogatszych miast Afryki. Swoje bogactwo miasto zawdzięczało uprawie zboża i produkcji oliwy z oliwek w oparciu o wybudowane przez Rzymian systemy nawadniania. Wodę na pola uprawne transportowano podziemnym akweduktem ze wzgórz oddalonych aż o 15 km
i gromadzono przy pomocy systemu wielkich zbiorników i cystern. Nawadniane okoliczne pola okazały się niezwykle żyzne. Wkrótce okolice El Jem zyskało nazwę „spichlerza imperium rzymskiego", a produkowane tu płody rolne wysyłane były statkami do Italii. W V wieku Wandalowie,
po pokonaniu Rzymu zniszczyli tutejsze akwedukty i zbiorniki wodne co przesądziło o upadku rolnictwa w regionie i wyludnieniu miasta.
Niezwykła budowla w El Jam przetrwała w niezmienionym stanie aż do 1695 r. kiedy to otomański władca Tunezji Mohammed Bej kazał wysadzić część murów amfiteatru by pokonać ukrywających się w środku buntowników.
W 1979 r. monumentalną budowlę w El Jam wpisano na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Obecnie jest ona jednym z ośmiu tunezyjskich zabytków na tej prestiżowej liście. Co roku na przełomie lipca i sierpnia w jego scenerii odbywa się znakomity Międzynarodowy Festiwal Muzyki Symfonicznej.
