Modrzewiowy kościół św. Michała Archanioła

Współcześnie stoi on przy ul. Głębockiej 119, w rejonie miasta intensywnie zabudowywanym zarówno domami jednorodzinnymi, jak i apartamentowcami. Niewielki, jednonawowy kościół ze stromym dachem pokrytym gontami, przypomina trochę drewniane świątynie szlaku architektury drewnianej w południowo-wschodnich województwach Polski. Ten warszawski leży jednak na szlakach turystycznych : „Skarbiec Mazowiecki” – obiektów sakralnych w Warszawie i na Mazowszu oraz „Bijące Serce Historii – kościoły Warszawy”, o czym informuje tablica stojąca na terenie kościelnym po prawej stronie za bramą wejściową.
Zarówno Grodzisk, jak i stojący w nim kościół, ma, jak przystało na zabytek, swoje legendy. Ta dawna książęca osada targowa swój rodowód wywodzi z X wieku. Później przejęta została przez dobra królewskie. Według nie potwierdzonej jednak w źródłach pisanych legendy z XVI w. Grodzisk, wraz z innymi dobrami na Mazowszu, otrzymała owdowiała królowa Bona. Podobno podczas pobytu w tej osadzie zasłabła, a w podziękowaniu za wyzdrowienie ufundowała mały drewniany kościółek. Z dokumentów zakonnych wiadomo natomiast, że ziemie w Grodzisku wraz z kościółkiem otrzymali w 1602 r. bernardyni z warszawskiej Pragi, z nadania króla Zygmunta III Wazy.
Zbudowali oni przy kościółku swoją niewielką siedzibę, w której zamieszkało kilku zakonników. Podczas szwedzkiego potopu zarówno ona, jak i świątynia, padły jednak ofiarą ognia i zniszczeń. Po wielu latach zakonnicy w 1717 r. odbudowali, a faktycznie wznieśli nowy, zachowany do naszych czasów, kościół z drewna modrzewiowego. Wieńcząc go wieżyczką z sygnaturką i żelaznym krzyżem. Kilka metrów na prawo od wejścia na teren kościelny zbudowali też dzwonnicę, w której w 1734 r. zawisły dwa spiżowe dzwony. W roku 1811, po likwidacji bernardyńskiego kościoła na Pradze – na jego miejscu powstały fortyfikacje - przeniesiono z niego do św. Michała Archanioła cztery ołtarze oraz figury świętych.
W głównym była – i jest nadal – kopia obrazu MB Częstochowskiej, w bocznych wizerunki św. św. Antoniego, Michała i Jana Nepomucena. Po kasacie, w 1864 r., zakonu bernardynów, grodziski kościółek stał się filią parafii MB Loretańskiej na Pradze. Dodatkowo stracił znaczenie, gdy nową parafię utworzono w Markach. Kościół przeszedł gruntowny remont w 1888 r., zaś w latach 1895-1917 był filią parafii opiekującej się wsiami Grodzisk, Drewnica, Marki i Siwki. Uszkodzenia z lat II wojny światowej usunięto w latach 1950-1954. Ze względu na jego wartość historyczną i architektoniczną, w 1965 r. kościół ten wpisany został na listę zabytków.

W latach 1958-1975 był filią parafii w Markach, a następnie samodzielną parafią dla kilku osiedli w północno-wschodniej części stolicy. Gruntownie wyremontowany w latach 2003-2004 przyciąga nie tylko parafian, ale również turystów i miłośników zabytkowej architektury. Ładnie ogrodzony, z nową Drogę Krzyżową dookoła świątyni z rzeźbionymi w drewnie stacjami, wspomnianą drewnianą dzwonnicą oraz również wyrzeźbioną w drewnie figurą Chrystusa Frasobliwego umieszczoną w dziupli uschłego i ściętego drzewa. Sąsiaduje z nim duży budynek plebanii, nawiązujący architektonicznie do szlacheckiego dworku.
W jasnym wnętrzu świątyni, o ścianach pokrytych drewnem, znajduje się kilka wartych zobaczenia zabytków. Przede wszystkim wspomniany ołtarz główny z XVII w., ale także drewniane figury świętych: Feliksa i Jana Nepomucena oraz dwóch świętych benedyktyńskich. Ponadto obraz św. Stanisława z XVIII w i kielich ze stopą dorobioną w 1889 roku. Pozostałe elementy wyposażenia: ambona, dwa konfesjonały, 6-głosowe organy z 1976 r. oraz rzeźbione w drewnie i polichromowane stacje wewnętrznej Drogi Krzyżowej są już współczesne, a przynajmniej pochodzą z XX-XXI wieku.