O godz. 12.00 w parku im. płk. Jana Szypowskiego „Leśnika" (ul. Grochowska, róg Kratery Głównej) zobaczymy koncentrację wojsk i odprawę dowódców, a następnie przemarsz historycznych oddziałów wojskowych na pole bitwy. Inscenizacja odbędzie się 7 marca w Alei Chwały przy ul. Traczy, w rejonie pomnika bitwy pod Olszynką Grochowską. w godz. w godz. 14.30-15.30.
Bitwa pod Olszynką Grochowską
W dniach 19-25 lutego 1831 roku na przedmościu praskim, pod Białołęką i Grochowem siły polskie dowodzone przez gen. Chłopickiego (formalnie naczelnym wodzem był książę Michał Radziwiłł), liczące około 36 tys. żołnierzy i 114 dział, zmierzyły się z armią carską liczącą około 59 tys. żołnierzy i 178 dział. Głównym zadaniem strony polskiej była obrona Warszawy i uniemożliwienie Rosjanom przeprawy przez Wisłę.
Po zwycięskich dla Polaków starciach pod Wawrem i Białołęką, feldmarszałek Dybicz zdecydował się na rzucenie sił głównych do natarcia przeciw centrum polskiego ugrupowania. Najbardziej wysuniętą pozycją był mały zagajnik olchowy pod wsią Grochów, którego bronił 4. Pułk Piechoty Liniowej. Uporczywa obrona „Czwartaków" załamywała kolejne szturmy Rosjan, a lasek przechodził wielokrotnie z rąk do rąk. Ta szczególnie zacięta walka przeszła do historii jako bój o Olszynkę Grochowską.
Bitwę pod Grochowem uznaje się za nierozstrzygniętą. Wojskom rosyjskim nie udało się rozbić polskiej armii. Dybicz zaniechał także szturmu Pragi. Straty rosyjskie to około 9400 żołnierzy, straty polskie – 7350.
Źródło: http://phw.org.pl.
{gallery}20241{/gallery}
Cała operacja rozpoczęła się od ostrzału artyleryjskiego pozycji polskich, które trwało blisko godzinę. Potem rozpoczął się właściwy atak, do którego posłano piechotę. Wojska polskie dzielnie stawiły czoła nieprzyjacielowi, co doprowadziło do odparcia pierwszego ataku Rosjan i zyskania czasu na zregenerowanie sił. Dybicz jednak nie zamierzał czekać. Widząc nieprzychylną dla niego sytuację posłał w bój kolejne swoje oddziały licząc na przełamanie linii polskiego oporu. Oddziały polskie bohatersko obroniły swoje pozycje, nie dając się zepchnąć nieprzyjacielowi, który posiadał przewagę liczebną.
Kolejne godziny trwała zacięta, choć jakże nierówna walka pomiędzy oddziałami polskimi i rosyjskimi. Sytuacja zmieniała się z minuty na minutę. Bojąc się oskrzydlenia oddziałów przez nieprzyjaciela, generał Józef Chłopicki zdecydował się na przeprowadzenie przeciwnatarcia skromnymi siłami. Choć wydawało się, że Olszynka padnie łupem Rosjan, po raz kolejny okazało się, że hart ducha polskich żołnierzy nie umarł – wielokrotnie mniejsze oddziały polskie po raz kolejny zdołały wyprzeć nieprzyjaciela z bronionego terenu. Bilans bitwy rósł w zastraszającym tempie.
W tej właśnie chwili Dybicz zdecydował się na kolejne uderzenie, które miało całkowicie załamać polskie linie obrony. Widząc bezradność swoich wojsk, postanowił samodzielnie poprowadzić je do ataku. Sytuacja być może powtórzyłaby się po raz kolejny pomyślnie dla wojsk polskich, gdyby nie sytuacja odmowy wykonania rozkazu generała Chłopickiego nakazującego natarcie przez korpus Łubieńskiego oraz grupę Krukowieckiego, którzy zdecydowali, że będą słuchać wyłącznie rozkazów Radziwiłła.
W obliczu dynamicznie zmieniającej się sytuacji oraz coraz to nowych wydarzeń, w których ranny został sam Chłopicki, w oddziałach polskich pojawił się chaos. Zdezorientowanie i nieprzygotowanie oddziałów zdecydowali się wykorzystać Rosjanie. Postanowili oni przeprowadzić serie uderzeń, które miały rozsądzić o wyniku całej bitwy. Dzielna postawa 4. pułku piechoty, tzw. „czwartaków", którzy zasłynęli oporem wobec szarży kawalerii oraz innych oddziałów, do których zaliczyć można polskich ułanów doprowadziła do zatrzymania szarży Rosjan. Widząc zaciekły opór wojsk polskich oraz bezradność swych oddziałów, Dubicz zrezygnował z dalszych ataków oraz nie zdecydował się na zaatakowanie umocnień Pragi.
Źródło: http://www.twoja-praga.pl/.
Aleja Chwały
Znajdującą się na ul. Traczy Aleję Chwały tworzą głazy poświęcone pamięci bohaterom powstania listopadowego. Budowę panteonu z Aleją Chwały, prowadzącą od placu gen. Piotra Szembeka na Grochowie do pomnika bitwy, planował jeszcze przed wybuchem II wojny światowej Stefan Starzyński. W 1937 roku miasto zakupiło grunty, jednak wybuch wojny i późniejsze działania zniweczyły te plany. Po wojnie na planowej trasie Alei Chwały członkowie Związku Młodzieży Polskiej posadzili na początku lat 50. XX wieku mnóstwo iglaków, jakich wcześniej nie widziano w tym rejonie. W miejscu słynnej walki na bagnety 4. Pułku Piechoty powstał gęsty las przecięty przewodami ciepłowniczymi. W 1983 jako kolejna przeszkoda powstał rezerwat krajobrazowy "Olszynka Grochowska".
W roku 1974 czterech braci Melaków wraz z byłym kapelanem Powstania Warszawskiego księdzem W. Karłowiczem założyli konspiracyjny Krąg Pamięci Narodowej. Pierwsze głazy pamięci - menhiry ustawiono dopiero w 1999 r. W 2001 r. na ich wniosek Sejm RP podjął uchwałę o przywróceniu właściwej rangi dla tego miejsca w historii Polski i stolicy.
13 maja 2008 r. podczas uroczystej Sesji Rad Dzielnic Pragi Południe i Rembertowa radni podjęli stanowisko-apel, aby w przyszłości Aleję Chwały Olszynki Grochowskiej tworzyły m.in.: Plac Szembeka, ciągi pieszo-jezdne w przestrzeni historycznej, Mogiła Powstańcza, Kopiec Chwały, Muzeum Powstania Listopadowego.
Obecnie Aleję Chwały tworzą 33 kamienie i tablice pamiątkowe. Kolejność zamieszczonych pamiątek odpowiada kierunkowi zbliżania się oglądającego do pomnika i grobu na miejscu bitwy. Początek Alei Chwały ul. Chełmżyńska.
Źródło: http://www.twoja-praga.pl.
