Do ciekawszych terenów turystycznych Ukrainy należy część Karpat znajdująca się na jej terytorium. Jednym z większych centrów turystycznych w tym rejonie jest miejscowość Jaremcze.

Spośród trzech muzeów istniejących w Kołomyi, poza Muzeum Narodowym Sztuki Ludowej Huculszczyzny i Pokucia, w którym znajdują się szczególnie cenne i warte poznania zbiory, jest też interesujące i jedyne w świecie Muzeum Pisanek.

Duża drewniana cerkiew zbudowana z potężnych bali na planie krzyża, z centralną ośmioboczną, przysadzistą wieżą, kryta gontami i z czterema niewielkimi zielonymi kopułkami, robi wrażenie. Jest nie tylko najcenniejszym i najstarszym zabytkiem architektonicznym Kołomyi, ale również jedną z najpiękniejszych starych świątyń Pokucia i Huculszczyzny.

Wiele polskich, lub przez wieki należących do Polski miast i miasteczek, było ofiarami wojen, najazdów, pożarów, epidemii. Ale chyba niewiele aż tylu, co obecnie nieco ponad 60-tysięczny, rejonowy (powiatowy) Stryj w obwodzie (województwie) lwowskim.

Z zamkowego wzgórza położonego dosyć daleko od nurtu Dniestru patrzę na Halicz. Niewielkie, sześciotysięczne dziś miasto rejonowe (powiatowe) w obwodzie (województwie) iwano-frankowskim na Ukrainie. Położone niespełna 30 km na północ od jego centrum administracyjnego, dawnego Stanisławowa, w kierunku Lwowa. Usiłuję, bezskutecznie, dostrzec chociażby ślady jego sławnej przeszłości. Było przecież stolicą jednego z najważniejszych średniowiecznych księstw ruskich. Najpierw, od 1144 roku halickiego, a następnie, od 1199 halicko-wołyńskiego.

W 1962 roku, z okazji 300-lecia założenia miasta, władze zmieniły jego starą polską nazwę Stanisławów, a ściślej zmodyfikowaną w 1939 r. przez radzieckich okupantów wersję Stanisław, na Iwano-Frankiwśk. Na cześć największego ukraińskiego pisarza przełomu XIX i XX wieku Iwana Franka (1856-1916), z pochodzenia zresztą pół Polaka i pół Niemca, piszącego w trzech językach. Który ze Stanisławowem miał tylko tyle wspólnego, że „często w nim bywał".

Odnowiony kościół katolicki p.w. Wniebowzięcia NMP z pomnikiem Jana Pawła II przed nim. Nowe, złotego koloru kopuły cerkwi. Sporo niedawno wzniesionych lub rewitalizowanych pensjonatów i hoteli w centrum. A równocześnie zaniedbany Park Zdrojowy.

Dojechać tu trudno, chociaż to zaledwie trochę ponad 40 kilometrów od Przemyśla. Do Lwowa jest ponad dwukrotnie dalej. Ale droga od granicy, w odróżnieniu od lwowskiej, koszmarna. Trudno znaleźć bardziej delikatne określenie na te dziesiątki wypełnionych wodą i błotem dziur niemal w każdym metrze kwadratowym niegdyś asfaltowej nawierzchni.

Kolejny dzień podróży studyjnej po zachodniej Ukrainie. Najpierw jedziemy do stolicy Huculszczyzny – Kołomyi. Na cmentarzu na obrzeżach miasta stoi piękna, zabytkowa drewniana cerkiew w stylu huculskim. W czasach sowieckich uratowano ją przed zburzeniem umieszczając wewnątrz – to była jego pierwsza lokalizacja – tutejsze Muzeum Pisanek.

Huculszczyzna i Karpaty Wschodnie były głównymi celami wyjazdu studyjnego zorganizowanego na Ukrainę przez Biuro Turystyczne „Bezkresy". Wzięło w nim udział znacznie mniej osób niż można było oczekiwać, biorąc pod uwagę atrakcyjny program i rozsądną cenę. Część potencjalnych uczestników zatrzymały w kraju inne obowiązki, ale sądzę, że większość obawa przed wyjazdem do „tak niebezpiecznego kraju w stanie wojny". Co nie odpowiada prawdzie, a poglądy takie w Polsce są rezultatem koncentrowania się naszych mediów na wiadomościach „z frontu", liczbach ofiar i relacjach „korespondentów wojennych".