Uratowany od zapomnienia i przygotowany do druku przez Lidię Kulczyńską-Pilich dziennik pisany był w formie listów do siebie w latach 1942–1944 przez Marię Krassowską (1928–1944). Początkowo notowała na luźnych (gotowych do wysłania) kartkach, później w szkolnych, kratkowanych brulionach. Pamiętnik ukazuje kształtowanie się świadomości i charakteru dojrzewającej dziewczyny. Barwne obrazy malowane piękną polszczyzną przedstawiają życie codzienne okupowanego przez Niemców podwarszawskiego Komorowa. Widoki tętniącego życiem domu, pracy w ogrodzie, codzienne troski i małe radości przeplatają się z grozą okupowanej Warszawy, do której Maja każdego dnia dojeżdża kolejką EKD do szkoły. Dziewczyna opisuje spotkania z przyjaciółmi, zdaje relacje ze spacerów po Komorowie. A równolegle przetacza się terror. Pisząc dziennik, Majka szuka odpowiedzi na nurtujące ją pytania i celu życia w okrutnym świecie wojny – szczęścia, nadziei, miłości. Jako piętnastolatka wstępuje do Szarych Szeregów. Czytelnik tych zapisków obserwuje, jak rodzi się w niej odwaga, odpowiedzialność i chęć działania: dziewczyna świadomie dokonuje wyboru uczestnika – nie świadka. Pamiętnik zawiera opis pierwszych miesięcy działalności w harcerstwie. Zbiórki, zdobywanie sprawności, obóz w Skórcu pod Siedlcami. Stopniowo zapiski są coraz krótsze, bo sabotaż, redagowanie gazetek i ich kolportaż to poważna konspiracja. Ostatecznie 30 stycznia 1944 Majka przerywa prowadzenie dziennika. Sugeruje, że powodem jest zbliżanie się czegoś bardzo ważnego. Maja Krassowska ps. Kasztan pierwszego dnia Powstania wyszła z domu przy ulicy Słowackiego w Komorowie i wsiadła do kolejki jadącej do Warszawy, z której już nigdy nie wróciła. Pozostały po niej zapiski, które uratowała od zapomnienia Lidia Kulczyńską-Pilich.
{gallery}24759{/gallery}
Maja Krassowska Zwierzenia
Muzeum Niepodległości – Pałac Przebendowskich/Radziwiłłów
al. Solidarności 62, Warszawa
29 września 2016, godz. 17.00
